Co zaliczamy do tzw. zaburzeń SI? Główne założenia integracji sensorycznej

Zgodnie z definicją integracja sensoryczna jest prawidłową, uporządkowaną organizacją bodźców sensorycznych, odbieranych przez systemy zmysłowe, zwane receptorami. Nadrzędną strukturą układu nerwowego jest mózg, który rozpoznaje napływające bodźce, rozpoznaje je i interpretuje, a następnie na podstawie wcześniej zebranych doświadczeń wyzwala odpowiednią reakcję. Do systemów zmysłowych należy dotyk, słuch, węch, wzrok, równowaga oraz kinestezja. Wspomniane systemy pełnią ważną funkcję w procesach integracji sensorycznej.

Kiedy można mówić o zaburzeniach integracji sensorycznej?

Zaburzenia SI pojawiają się w sytuacji, kiedy układ nerwowy nieprawidłowo organizuje bodźce zmysłowe. Problemy mogą dotyczyć systemu czuciowego, węchowego, wzrokowego lub zmysłu równowagi. Zaburzenia integracji sensorycznej objawiają się najczęściej wzmożoną lub obniżoną wrażliwością na bodźce. Występowanie zaburzeń SI może być spowodowane różnymi czynnikami, dlatego też tak ważny jest wnikliwy wywiad  terapeuty z opiekunami dziecka.

Tak naprawdę zaburzenia te mogą powstawać już na etapie prenatalnym. Ich rozwój może być związany również z predyspozycjami genetycznymi, komplikacjami podczas porodu, czynnikami środowiskowymi oraz uwarunkowaniami kulturowymi. Jak wspomniano, do zaburzeń SI zalicza się nadwrażliwość, podwrażliwość oraz poszukiwanie stymulacji sensorycznej.

Jak wygląda terapia zaburzeń SI?

Osoby z zaburzeniami SI poprawiają swoje funkcjonowanie w środowisku za pomocą integracji sensorycznej. Terapia tego rodzaju nie ma ściśle określonego przebiegu, dopasowywana jest do konkretnej osoby. Podczas terapii wykonywane są różne ćwiczenia i aktywności, które dziecko powinno również wykonywać w domu. Czas terapii sensorycznej również jest od poziomu zaburzeń i ich rodzaju.